Nicnierobienie

Jestem czymś więcej niż moja produktywność. Kiedyś powiedzieć, że się nic nie robi, albo robi coś tylko dla siebie, to był po prostu wstyd. Coś się więc w naszej kulturze odmieniło, że chwilowo wynieśliśmy pustkę na piedestał. Jaka jest więc funkcja nicnierobienia i skąd nasza za nim tęsknota?

Bez planu, celu czy systemu w dzisiejszym świecie stajemy się bezradni, ponieważ otoczenie przestało być neutralne. Wszystko jest do czegoś. Woda jest dobra na serce, kawa na spalanie tłuszczu, sałatka na nerki, film, bo uczy tolerancji… Nie wypada po prostu „se coś porobić”.

Mózg w trakcie nicnierobienia ewidentnie wchodzi w kontakt ze sobą, wartościami, wiedzą, którą sobie układa. Zaczyna sam się porządkować. Oto pytania, które według badaczy, bez naszej wiedzy mogą tam w środku, w czasie nicnierobienia się pojawiać:
– Co jest dobre, a co złe?
– Jak to się łączy z tym, co w życiu już przeżyłem?
– Co się właściwie dzieje, tak z dystansu?
– Czy ja tego właściwie chcę?
– Co jest pod moją kontrolą?
– Po co on/ona to zrobił/powiedział?
– Co ona/on ma w głowie? A co jeszcze ma innego w głowie?
– Poczekaj, poczekaj… W co ja się właściwie zaangażowałem.
– Co lubię?
Czy trzeba pisać, że brak regularnego kontaktu z odpowiedziami na te pytania prowadzi do smutku, a nawet dalej?

Od czego zacząć nicnierobienie?
1️⃣ Po pierwsze od przypominania sobie, dlaczego warto. Bo długoterminowo czujemy się lepiej, a przez to lepiej czują się inni wokół.
2️⃣ Po drugie od ciągłego pytania siebie „co ja robię?”. Sama refleksja na początek wystarczy. Miałem nic nie robić przez minutę (na początek). Czy nic nie robię, czy już mi się „pacnęło” w „darmowe kotki” na necie?

Grawitujemy w kierunku sytuacji, w której statystycznie w ciągu dnia mamy okres „robienia czegoś bardzo” i uczciwie się tym zajmujemy. A potem równie uczciwie kompletnie nic się sensownego nie dzieje, wcale nam nie wstyd i niech się inni uczą. Bo teraz mamy wychodne do siebie. Jako ludzie jesteśmy kimś więcej, niż nasze poglądy. Kimś więcej niż nasze preferencje, także polityczne. I kimś więcej, niż nasza produktywność.

Autor felietonu: Miłosz Brzeziński